Ἀνακάλυψα ὅτι, ἐν ἀναμονῇ τῆς ἐλεύσεως τῶν κυρίων μετὰ τῶν ράβδων τους, ἔπρεπε, ὡς ἄλλοι Κοπέρνικοι, νὰ ἀντιστρέψουμε τὸν συλλογισμὸ γιὰ νὰ θριαμβεύσουμε. Ἐφόσον δὲν μπορούσαμε νὰ καταδικάσουμε τοὺς ἄλλους δίχως αὐτομάτως νὰ κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας, ἔπρεπε νὰ τὸν κατηγορήσουμε, ὥστε νὰ ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ κρίνουμε τοὺς ἄλλους. Ἐφόσον κάθε κριτὴς καταλήγει μιὰ μέρα μετανοητής, ἔπρεπε νὰ κάνουμε τὴν ἀντίστροφη διαδρομὴ καὶ νὰ μετέλθουμε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ μετανοητῆ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ καταλήξουμε κριτές.
Ἔτσι μίλησε ὁ Ζὰν Μπατὶστ Κλαμάνς, ὁ ταρτουφικὸς ἥρωας τοῦ Albert Camus ποὺ εἰσηγήθηκε στὴν Πτώση του μιὰ κοπερνίκεια ἀντιστροφὴ στὸ ἐπάγγελμα τοῦ κριτῆ-μετανοητῆ καὶ ἀπογυμνώθηκε μπροστὰ στὴν περιέργεια τοῦ ἀναγνώστη του γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ καταλήξῃ κριτής του.
Μὲ διαφορὰ ἡ καλλίτερη φιλοσοφικὴ νουβέλα τοῦ Camus!
5/5.