Ἕνα μεστὸ πὸτ-πουρὶ ἑλληνικῆς μυθολογίας, πλατωνικῶν διαλόγων (Σωκράτης καὶ Φαῖδρος) καὶ νιτσεϊκῆς ἑρμηνείας τῆς ἑλληνικῆς τραγωδίας (διονυσιακὸ καὶ ἀπολλώνιο).
Ὁ ἥρωας τῆς νουβέλας, ὁ λογοτέχνης Gustav von Aschenbach, σὲ ῥόλο ψυχαναλυτικοῦ ὁδηγοῦ, μᾶς ταξιδεύει στὴν χολεριασμένη πόλη τοῦ ἀσυνείδητου, ἐνόσῳ ἡ μοναξιά του ἀλλάζει μορφὴ καὶ ἀπὸ μεγαλειώδης γίνεται στὸ τέλος φρικώδης.
Ἄλλη μιὰ δραματικὴ ὑπενθύμιση λοιπὸν ὅτι ἡ μοναξιὰ ναὶ μὲν γεννᾷ τὸ πρωτότυπο ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, τὴν ὀμορφιὰ ποὺ εἶναι ἄγνωστη καὶ ἐπικίνδυνη, τὴν ποίηση, ἀλλὰ γεννᾷ ἐπίσης καὶ τὸ ἀντίθετο: τὸ διεστραμμένο, τὸ παράνομο, τὸ παράλογο.
Διαβάστε ἐπίσης: Ἡ ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα στὸ ἔργο τοῦ Τόμαν Μὰν Θάνατος στὴ Βενετία.
5/5.